- 958 Okunma
- 4 Yorum
- 0 Beğeni
KAÇTIM BEN?
Gösterişli bir ölüm planlıyorum aklımın iklimlerinde sırdaş bir meleği de baş tacı bellediğim merhamet ve sevginin kutsallığında hangi ara nota isem artık…
Sunumunda ömrün, tayyaresinde dolmuş cümlelerimin belki de sürümü henüz piyasaya çıkmamış bir program ve donanım onca ulvi duyguyu yörüngede tutma istemim.
Tembel kanatlarında kayıp neşemin; yorgun siluetinde zavallı hayallerimin belki’lerim büküp belli seviyesine çekmek adına… zaruri olandan kaçıp keyfi bir istem teşhir etmekle yükümlü kıldığım anaç duygularımı ne zaman çaldırdıysam, demek kadar da iç burkan.
Merhalesinde mi dünün? Yorgunluğun da mı mazinin? İç güveysinden hallice bir mutluluk mu yoksa ısmarlayıp da adresimize ulaşmayan?
Delice bakışlarında yandaki sunumu yine gölgemin bir bir zerrelere ayrıldığı sonra düşüp de yollara iz sürdüğüm belli ki aklımın ana kıtasında hep yarım adalar mevcut: ne deniz yolundan ulaşabildiğim ne de pervane misali etrafında dönenme istemim.
Bayat aryalar süklüm püklüm kollarında hoş bir terennümü yüklenip de gecenin pergelini tam da batırırken ortasından dolunay kıvamında bir eksenle yoğrulup aslında yoğun duygularımdan kala kala hayal kırıklığına denk düşen bir minvalde kayıtsızlığımı da sunmak adına evrene.
İntikam aldığım ne çok duygu: daha çok hüzün ve yalpalayan aşikar bir sitemle derinlerde aradığım o kazının kırıntılarına bile ulaşamadığım yine debdebeli bir öykünme aslıma dönük olsam da hayali bir manifesto ikram bellediğimi şükür ile tavaf edip sabır mahiyetinde, tek tek çektiğim tespihin sükutuna olan özlemim ile kesişse yolum keşke, dediğim.
Göğün yankısında uluyan kuşlar… Saçma tezahürüne hayallerin doluşan iç sesim yeniden doğup yeniden şahlanacak; yeniden başlayıp ansızın sona erecek; yeniden huzura dönük yüzünde yeni bir varlığa dönmekle şereflendirilecek onca teyakkuz ısrarla yenilediğim belleğimde dumura uğrayan bir gölgeyi de boykot edip can pazarında hülyalarımın canandan öte sevginin ikramlarını ilk etapta kendime sunduğum.
Asırlık mimarisi ihlal edilmiş kıtalardan dökülen saçmalar.
Yıllık bakiyesi hüznün gün dönümüne denk düşen seher vakti.
Huzurunda İlahi Aşkın bizler nasıl ki düşmüşüz yola bilip bilmeden.
Kayıp giden zamanın en ufak an’ı aslında bir anı mahiyetinde dünü kurgulamaktan dahi aciz iken.
Bedeller ödenemeye dönük yüzünde; zaman ise yaftalanan gazabıyla insandan alırken intikamını.
Kehanetlerin süreğenliğinde; aşkın umarsızlığında sonra da yoldan çıkmış insan oğlu.
Beti benzi atmış bir şiirle tokalaşıp ahkâm kesen imgelerin de gayri meşru ilişkisine bir kılıf geçirmek adına yine insan doğasında patavatsızca çoğalan intikam duygularından vazgeçip huzura dönük yüzünde elemin, bir ritüelmişçesine içten içe kemiren iç sesin göreceli sağanağına bir saçak altı arayıp da elyaf hüznün kerametine akıl sır ermezken…
Çok geç olmadan; zanların vakti dolmadan ve hutbelerinde ömrün gayri keyfi bir sunum olmasa da en İlahi duyguyu kaybetmeden rotamızı sabit kılıp demli mizacımızda vuku bulmadan ölüm ile randevumuz ta ki zamanı tensiye ettiğimiz o izafi zaman aralığında bizler yeni doğmuş bir bebek kadar masumiyete sahip olmakla açılan yolda bir sure kadar da saf ve ilahi bir duygunun erişiminde tüm cahil hükümleri yok sayıp erdiğimiz hidayete dokunduğumuz kadar da vakıf iken Hakkın rahmetine.
Boyunduruğunda ve ısrarlıca yalpalarken önüme düşen değil arkamdan gelenlere inat kendimle olan geçimsizliğim…
Uzun bir tatilin naşını serdikten sonra kuramlara.
Gecelerin bayat soluğunda bir külçenin ezilmiş gölgesinde.
Zamanın hoyrat sanrılarına ekleme yapıp hala nasıl oluyor da yirmi beşinci saate eremedik zamanın hidayetinde?
Fanusun kırıkları batıyor derime ve en derine. Delici bakışlarına tanığım çoğu insanın aslında solları kayıp sağlarında ise akıllı cihazların antenleri takılı.
Bazen görüyorum.
Bazen görmediklerimi de görüyorum.
Hep mi görür insan? Hep mi yanıt vermez?
Rüştü ispatlanmış ihanetler var akla zarar ve ihanetler var indinde güvenin ve sevginin ve merhametin melteminden esinlenmemiş aslında cafcaflı söylemlerle kendilerini dünyanın tepesine yerleştirenler var.
Hep var.
Ama ben yoğum.
Vardım, demeye dilim varmıyor: varlığımın rüştünü değil ispatlamak sadece rakamlar karalıyorum her geçiş yaptığımda ya nüfus müdürlüğü ya da başka bir resmi daire.
Rakamlar kovalıyor beni rüyalarımda çünkü ben mekânsız ve varlıksız bir canlıyım. Hanemde numaralar var ve indinde yüreğimin kaybettiğim okul arkadaşlarım… adları da var ama en çok sınıf numaraları.
Kaçtım ben?
Kaçtım da laf mı şimdi? Kaç okul; kaç sıra; kaç sınıf numarası ve büyüyüp eklenen zafiyetlerim belki körelen belki sivrilen belki mimlenen.
Kaçtım kaçalı insanlardan.
Kaçındığım kadar da varmış hani sevgimi ve yüreğimi sunsam bile gizlice tefrikası tüm duyguların… uzaktan sevdiğim insanlar; uzaktan baktığım belki beni uzaktan lanetleyenler belki lanetin çukuruna elleriyle değil ruhları ile itenler…
Kaba saba bir düş’üş de değil hani: zarifçe itildiğim belki tutunmaktan kaçındığım belki aklımı sonunda kaçırdığım aslında tüm kaçırdığım vagonlar lokomotifi dünden kalmış; başı olmayan bir hikâyeden değil nasiplenmek hep sonlanmaya delalet belki eks olan bir rüya belki boşalan bataryan zımba gibi dikildiğim ama zaruri bir yeti mahiyetinde kös kös terk edildiğim.
Dolu mahiyetindeyim aslında: dolduğum kadar dolduramadığım çokça kap da var: yakınımda bir uyarı ışığı yanıp sönerken ışıksız yollarda arayışımla geçit vermeyen tali yollarda ne geri gidebiliyorum ne de bir adım ileri.
Tehir etmekte üstüme yok ne de olsa bir de tensiye ettiklerim sanki zarfsız bir mektubum aslım değil kopyamla baskı yaptığım bir günlük mecburiyetinde, atıfta bulunduğum tüm menfi yönlerime tekme atıyorum sanki sadık okuyucuyum geçen zamanın ve mazinin kırıntılarına muhalif kim ise ben bir o kadar maziden kopamayan yarımla diğer yarımı işgal ediyorum.
Sözcüklerin mahremiyetine dokunuyorum bilemezken en acıyan yarama dokunduğumu yaltaklanan bir söylemle yolum ne zaman kesişse, hüviyetimi gösteriyorum kodaman gölgelere sanki metazori bir fıtratın menfi yönergesiyim zaman hep aleyhimde ben ise hep olumsuzluğun lehinde zaten bir sunumdan öte bir sürüm her günün öncesine atıfta bulunup yeni bir teyit mekanizması ile gösterişli bir ölümü hak ederken.
Beylik bir mekanizma aslında insanın doğası; sözcüklere ben ile başlayıp benlik bir söylemle beylik bir nokta koymaya meyilli aslıma ithaf ettiğim de değil hani bilakis aslıma ihanet ettiğim.
YORUMLAR
Harika yorumlar...
Şimdi ne yazsam gölgede kalacak...
Bari ben de...:"Tası tarağı toplamadan kaçmalı, kaçacaksa kişi..."
Yanına aldığı kadar geride kalır çünkü!
Tebrikler Gülüm Hanım.
Gülüm Çamlısoy
Çok teşekkür ediyorum.
Daimi saygı ve selamlarımla.
Geçmişle bağımızı koparmadığımız takdirde asla kendimizden kaçamayız Gülüm hanımcığım.
Bu sebeple öncelikle maziyle bağımızı koparmamız,sonrasında zincirlerimizi kırmamız gerekir..
Küçük bir eleştiri daha yalın ve öz Türkçeyle yazılmasını isterdim..
Sevgilerimle
Gülüm Çamlısoy
İlk günden beri çokça arındırdım kalemimi fazlalıklardan ama madem bunu talep ediyorsunuz daha da sadeleştirmeye çalışırım.
Yeni bir yazarla tanıştım ve neredeyse tüm kitaplarını okudum ve birden bire de nokta koydum yazdıklarını okumaya zira Farsça ve Arapça inanılmaz yoğunlukla kullanılmakta tüm yazdıklarında ve ben inanılmaz çelişkiye düştüm bunu ne ölçüde kullanmalı, diye.
Etkisinde kalmış olma ihtimalimi göz önünde bulundurup Edebiyat Profesörü bu değerli yazarı şimdilik bir kenara terk ettim hatta çok da sorguladım buna bağışıklık kazanıp kazanmama konusunda ne de olsa yazıya çok farklı bir tat katıyor-o yazarın yazdıklarında istinaden.
Ve ben sayısız kelimeyi bilgi hazineme ekledim demek ki; gereksiz yere onu okuyup zaman kaybetmişim.
Sadece yazdıklarımda zenginlik ve farklılık olsun diye de değil...süzülen duygularım alt bilincimdeki kelimelerle harmanlanıyor.
Çok çok sade sayısız yazım var yine bilinçlendiğimden bu yana.
Teşekkür ederim ve üzüldüm de sizi memnun kılamadığım için aslında tüm derdim kendimle sadece üslubu ve aktarımı zengin kılmak benim dileğim belli ki okuyucuyu da yormamak gerek.
Sevgimle.
Dilek USTA
Sevgilerimle
Gülüm Çamlısoy
Çok naziksiniz ve asla da üzmediniz sadece fazlaca önemsediğimden yazmayı hani hayatın merkezine oturtmuştum bir dönem aslında hala öyle ama başka şeyler daha bir ehemmiyet kazandı hayatımda aslında elimde olmadan aslında hiç bir şeyi yönlendiremediğim için ben de yazarak avutuyorum kendimi.
Asıl ben özür dilerim çünkü sizin de yüreğiniz çok hassas ve duyarlı bir insansınız.
Bana çok şey katıyorsunuz ve öğretiyorsunuz da bu anlamda çok teşekkür ediyorum her birinize.
Hep sevgimlesiniz.
Asil yüreğiniz dert görmesin sevgili Dilek Hanım.
Bizim yaşama dair yaptığımız planlarla, yaşamın bizim üzerimizdeki planların çatışmasının ortasında kalıyor ruhumuz.
Seyri zaman ile izlerken mazimizi, kimi zaman buruk, kimi zaman öfkeli, kimi zaman acı. Cımbızla seçtiğimiz güzellikleri görüp Tanrı'ya sığınmak rahatlatır bizi...
Değerli yazarım yazınız bana biraz dokundu...
Selam ve saygılarımla.
Gülüm Çamlısoy
Ruhumu boğan çok şey var üstelik çoğu saçma ve anlamsız.
Allah katında muteber olan ne ise benim zaten yakın ve içten temasımla asla da bağımı koparamadığım ve günbegün ivme kazanan maneviyat tek dayanağım akabinde yazmakla mutluluğa ve huzura erdiğim.
Belki de kendimi kandırıyorum aslında belli ki; kendimi kandırıyorum.
Gün içerisinde yaşananlar üstüne üstük bir hayat boyu bana engel teşkil eden nice şey ve nice insan.
Teşekkür ediyorum değerli varlığınıza.
Selam ve saygılarımı gönderiyorum.
Hepimiz kaçağız aslında .. Kaçak ..
kendi gerçeklerimizden kaçarız sonra çevreden bir sevdadan yana cesuruz öyle getirilir ki burnumuzdan sonrası susarız derin bir susuş ...
Kaçarız hüsrandan yine de yakalanırız.
Canım benim yazmak ne kadarda rahatlatıyor insan ruhunu diyemediklerimizi diyiveriyoruz bir çırpıda
o güzel yüreğine elçilik eden kalemin susmasın
Sevgimdesin
Gülüm Çamlısoy
Sevmek hem de kayıtsız şartsız bu da mı kafi gelmiyor ne?
Çıkmazlara düşüp de yolu insanın ve boyunduruğunda ne çok engel.
Yüreğine sağlık canım arkadaşım.
Çok teşekkür ediyorum.
Sevgimlesin.