Ey insan!
Ateşin mucidisin can
En âteşin anında
Ekmeği de pişirdin o an
Hiç kuşku yok ki
Karın tokluğuna idi bu çaban.

Medeniyetin, bu ilk nüvesi
Ban ekmeği suya
Ye babam ye!
He valla!
Yaradana şükür
Ve
O ataya rahmet.

İlk fırıncıya gurban
Onu doğurana gurban
İnsanı doyuran ekmeğe
Sofranın göz bebeği emeğe
Fırına uzatılan o küreğe.

Orduya ki
Gün olur yemek
‘Tanrı’mıza hamd olsun
Milletimiz var olsun’
Demez mi bu yürek?

Bir mide gurultusu ki
Ferman okutur kimi
Çağlayan bir gönlün iniltisi
Sanma ki olmaz feryadı figan
Çağlar boyu bulunmaz mı derman?
Bir somun ekmeğiyle insan
Bir matara suyuyla aşar bozkırdan.

Köy evinde analarımız
Pişirdiler tandır ekmeğimizi
Sıcacık muhabbetleri oldu köz
Sımsıcak, yüreğimiz oldu.

Buğday, mısır, çavdar dedik
Osmanlı ekmeğini de yedik
Sıcacık çayımızı yudumladık
Oohh! Miss!

Kepek ekmeğiyle tez
Sıhhat bulduk kimi kez,
Arttı yaşam ritmimiz.

Somuncu babanın fırınında
İsterdim bir somun olmak
Süslemek sofrayı bir soluk.

Kim bilir, insan olduğumdan
Daha çok işlevim olmaz mıydı?
En yüce besinle her an.


L.T.