[ italik ]
düşmemek için can havliyle ağaçlara tutunan
sararan yapraklar ,..
ötmeyen kuşlar bıkkın sessizlik hakim
sanki yine göç hüznü var gibi
belki yeni yerlerin heycanı
belkide alışılmış hayattan kopuşa hazırlık...

güneş bile küsmüş nazlı bir kız gibi
göstermiyor yüzünü artık
herşey solgun herkes bitkin , bezgin
sahiller bomboş kış uykusuna hazırlanırcasına

etrafda ne gülen bir yüz nede ışıldayan bir göz
insanlar hüzünlü ,heryer gri renksiz solgun yavan...
hayat renksiz sokaklar ıssız insanlar heycansız
duygular ümitsiz ateşlenmiyor fitiller ıslak
ne bir tebessüm ne bir selam, sanki hepsi basirete tutsak ...

yürürken sonbahar hüznüne teslim olmuş sokaklarda titredim
olmazki böyle dedim kendi kendime
sonbahara inat yapmalı birşeyler
kaçırmamalı hayatı yakalamalı bir yerinden
canlanmalı herşey yine yeniden heycanla şevkle yeni bir hevesle

gitmeli nalbura amalı rengarenk onlarca kova boya
avuçlamalı boyaları boyamalı heryeri uçarcasına
düşen yaprakları yeşile boyamalı yapıştırmalı ağaçlara
solgun gri binaları rengarek yapmalı harcamalı boyaları hoyratça
silmeli bulutları sonra bir güneş çizip peşinden masmavi gökyüzü

dürtmeli kuşları acımadan miskinliklerine
ötün hadi demeli canlandırın yeryüzünü
bezgin mutsuz insanlara maskeler dağıtın gülümseyen yüzler dolsun heryer
belki bir fitil ateşlerinir gözleri ışıldarken
gülsünler sadece mutluluk için de bu yeterli

işte böyle sonbahardı yine herşey
ama artık nalburdan aldığın boyalarla daha renkli... [ /italik ]