Uçup gidiyordu sevdam
Felç olan umudumun ellerinden
Şu koskoca peron da
Bir yalnızlığım kalmıştı
O yalnızlığı içine sindiremeyen
Ve bir de ben…
***
Ama hiç bir türlü
Kalkmamış gibiydi
Kalkıp gitmemiş gibiydi tren
Belki de inanmıyordu
Korkuyordu belki de gerçeklerden
Dili sanki tutulmuştu
Lakin henüz çıt çıkmıyordu
Acılı yüreğimin dilinden…
***
Bir “elveda’yı” bile
Çok görmüştü işte
Bana o giderken
Söz geçiriyordum gözlerime
İnanıyordu çünkü onlar bu vefasız gidişe
İnanmıyordu oysa ki asla,
Ne kadar anlatırsam anlatayım
Dilimin döndüğünce
Anlatamıyordum yine de
O'nun beni terk ettiğini yüreğime…
***
Oydu aslında
Oydu beni burada bırakıp giden
Kara trenle uzaklaşan benden
Sanki bendim, ben
Tren gittikçe daha da küçülen
Ve küçüle küçüle,
Nihayet bir nokta haline gelen...
***
Kala kala
Tek başıma kalmıştım istasyon da
Şu kırık dökük kalıntımla !
Yorgun bakıyorlardı gördüklerim hep bana
Ben mi yorgun gözlüydüm yoksa ?
Peki neden,
Hızlı hızlı dağılıyorlardı ya ?
Neden her zerrem o zaman,
Koşuşa koşuşa!
Trenin gittiği tarafa ?!...
X
==================
İ. HAKKI GÜRCANOK
==================
+İst. // ŞİLE // A Ğ V A+