Uçup gidiyordu sevdam
Felç olan umudumun ellerinden
Şu koskoca peron da
Bir yalnızlığım kalmıştı
O yalnızlığı içine sindiremeyen
Ve bir de ben…

Ama hiç bir türlü
Kalkıp gitmemiş gibiydi tren
Belki de inanmıyordu
Korkuyordu belki de gerçeklerden
Dili sanki tutulmuştu
Lakin hiç çıt çıkmıyordu
Henüz acılı yüreğimden…

Bir “elveda’yı” bile
Çok görmüştü işte
Bana o vefasız giderken
Söz geçire biliyordum gözlerime
İnanıyorlardı onlar bu gidişe
Ne kadar anlatmak istesem ama
Dilimin döndüğünce
Dilim anlatamıyordu yine de
O’nun beni terk ettiğini yüreğime…

Oydu aslında
Oydu beni burada bırakıp giden
Kara trenle uzaklaşan benden
Aslında ise bendim, ben
Tren gittikçe daha da küçülen
Ve küçüle küçüle,
Nihayet bir nokta haline gelen...

Kala kala
Tek başıma kalmıştım istasyon da
Şu kırık dökük kalıntımla !
Sanki yorgun bakıyorlardı gördüklerim bana
Ben mi yorgundum yoksa ?
Peki neden,
Hızlı hızlı dağılıyorlardı ya
Yıldırım şeklin de koşa koşa
Her zerrem trenin gittiği tarafa ?!...
X
==================
İ. HAKKI GÜRCANOK
==================
+İst. // ŞİLE // A Ğ V A+