Söyle ey gece
İçinden aksayarak geçenleri
De ki
İnandım
Kemiğe değen bıçağın hışmına
İnandım
İnsan kendi kaderine
Ateşe dayanabildiğin kadar yakın
İnandım
Acı acıyla sınanmaz

Bazı şeyler sebepsiztir ya ey gece
Kimsenin bilmediği cevaplar gizli her soruda
Bak işte
Zamanla iyileşiyor yaralarımız
Bütün öfkeleri geçiyoruz
bütün kızgınlıkları tek tek
Bazı kırgınlıkları koyup bir kavanoza kaldırıyoruz en üst çekmeceye
En iyi hâliyle anınca gidenleri
Merdivenin ilk basamağında bekleyen o kuru umut
çatlıyor can evinden


İçinde insan yoksa ölürmüş ev
Önce camlardan ve çatıdan üzülürmüş
Yavaş yavaş
Bir çok rüzgarlarla savrula savrula
Tarumar bahçelerin uslanmaz o deli ruhuyla sarsılarak
İnsan yoksa ev ölürmüş.

Olmak
Ölüyü diriden  ayıran nehirin koynunda
O efsunlu geceye korkulardan arınarak çıkmak
Sâkin duru ve derin
Atlasta bir nokta kadar hacimsiz
Kırk yılda kırık kelam ile
İnandım sözün kudretine
Kalabalıkların en tenha buz kesen yalnızlığına
İnandım


el'an