BİLMELİ İNSAN

Göle taş atınca, suyun yüzünde,
İçiçe çemberler oluşur ilk an.
İşte bu bir öğüt olsun gözünde,
Yuvanın kadrini, bilmeli insan!

Taşa yakın olan, çember kalındır,
O sana en yakın olan dalındır,
Kocandır, çocuğun ya da karındır,
Yuvanın kadrini, bilmeli insan.

Yüreği evinden uzağa akan,
Yârine rakibi gibiymiş bakan,
Perişan olacak, huduttan çıkan,
Yuvanın kadrini bilmeli insan!

Bir serap peşine düşene yazık,
Hükmün hilafına, koşana yazık,
Toprağı Kabil'ce eşene yazık,
Yuvanın kadrini bilmeli insan!

Hayat nehir gibi, geçip giderken,
Bir mumun misâli, ömür biterken,
Takvimden son yaprak yere düşerken,
Yuvanın kadrini bilmeli insan!

Bak nereye geldi, dolaşıp konu,
Bir selayla biter, oyunun sonu,
Biri gittiğinde, anlarsın onu,
Yuvanın kadrini bilmeli insan!

YAŞAR ÖZKAN
10.03.2025
Safranbolu