BİLMELİ İNSAN

Göle taş atınca, suyun yüzünde,
İçiçe çemberler oluşur bir an.
Anlamı olmalı, kulun gözünde,
Yuvanın kadrini, bilmeli insan!

Taşa yakın olan, çember kalındır,
O sana en yakın olan dalındır,
Kocandır, çocuğun ya da karındır,
Yuvanın kadrini, bilmeli insan!

Yârine köleymiş gözüyle bakma,
Verdiğin sevgiyi başına kakma,
Ne güzel şey onla, yediğin lokma,
Yuvanın kadrini bilmeli insan!

Hükmün hilafınca, koşanlar da var,
Yanlışın peşine düşenler de var,
Toprağı Kabil’ce eşenler de,
Yuvanın kadrini bilmeli insan!

Hayat nehir gibi, akıp gidiyor,
Yanan mum misâli, ömür bitiyor,
Son yaprak da birgün yere düşüyor,
Yuvanın kadrini bilmeli insan!

Bak nereye geldi, dolaşıp konu,
Son nefesle biter, oyunun sonu,
Yârin gittiğinde, ararsın onu,
Yuvanın kadrini bilmeli insan!

YAŞAR ÖZKAN
10.03.2025
Safranbolu