PAPATYA SOKAĞI

Tenim, toprağını özledi
Neredesin Züleyha...

Rüzgarın dudağında kawa ruhlu bir türkü,
Adını sayıklar durur göklere bu ülkü
Üç kere üst üste
Gönül duvarına takılır isimsiz öykü.

Havva'nın diş iziyim yeşil bir elma'da,
Nuh'un tufanında hakikatim
Yakup'un âmâ gözleriyim
Yusuf'un tahtında, Mim ocağında
Vurgunum sana hazan yağmurlarında.

Sen beni, taş mı zannettin Züleyha!
Papatya kokan, mor saçaklı
Evlerin balkonundan
Kelebekler kaçar ruhuma,
Beni yalnız bırakma...

Sessiz bir yalnızlıkta kalakaldım Züleyha!
Beni, bu yalnızlık kuyusunda bırakma
Ki yetik bir sezgiyim sesine,
Biat ediyorum göğsündeki cihanı yakan ateşe.

Sürgüle gözlerime saçlarını Züleyha!
Adın, kalbin, nefesin duamda bir olsun
Cihan bu göklü müjdeye şahit olsun.

Adın ismi konulmamış bir ağrı gibi
Saplanmış sol yanıma,
Gözlerime mimlenmiş kalbin en derinine
Sızısı daha yeniymiş duruyor,dediler
Bilemezsin sen Züleyhâ izlerini taşır âlem

Kudüs'e ve Filistin'e
O mukaddes şehre ve arza
Yemin olsun ki;
Kazınmış yüreğime ismin Elif misali
En derinine kazınmış ismin Züleyha...

Sineminden düşen bin parça
O parçalarda yaşlar karalar çehremi
Yaşlar bir yağmurlu gecede
Kalbe dokunuyor Papatya kokan şehirde
Düşler, senin hayalinle...

Aniden,
Çürür bedenim
Senssizliğin uçmağında
Bozulur zamanın kadranı,
Ölüm kapıma dayanır beni anla
Beni sensiz ve vatansız bırakma Züleyha!

LARDES SYMPRA (HABİB YILDIRIM)