Beklenen sonunda kapıyı dayandı, eyvah! Duyulan,
Kalpte ızdırap-sızı, canıma batan sivri bir kıymık.
Şuurunu varabilene, hakikatti orda duran.
Uykular düşlerimde dipsiz kuyu, zifiri karanlık.

Her gün bir öncekinden daha ağırdı yattığım uyku.
Dipsizlik kuyusu benimdi, karanlıklar hepten benim.
Benimsemişim işte, uyanıklık oluverdi korku.
Yüzleş, yüzleş, yüzleş insan! Gelen kaçınılmaz kimliğim.

Hani sen de son bulacaktı şu büyücünün oyunu.
Hani sen tüm kuşakların toplandığı tek bir surettin!
Omuzundaki bilmem kaç yükün sebebi hani buydu.
Yanılmışım bu gelen, vuslattan önceki en son hamsin!

Dayanır mı ki bu yürek, o kadar sürecek rüzgâra.
Ben ki; 'Rana' diye seslenilen alca çiçek, gelincik!
Uçan zarif bir kelebek, serseri bir yusufçuk ya da!
Kapımda bekleyenin tutup götürdüğü hamca çiğlik!

Nasıl başlasam sözlerime bilemedim şimdi; şimdi,
Her şeyin başladığı noktaya çok ama çok yakınım.
Dün 'yok'tan 'var' eden Rabbim, bugün 'var'dan 'yok' ediverdi.
Yolculuklar bitmez elbet yolcu olanda, virajdayım.

Kılıcı bilmem camdan keskin, bundandır can kesiklerim.
Kılı kırk yarsam daha da ince, bundandır düşüşlerim.
Bir viraj ki sonsuzluğa kıvrılır bir bir çizgilerim.
Veda sevimsizdir, zaten ayrılık değildi gidişim.

Başını kaldır! Bulutun ardında yalnız Mesut yaşar!
Hayata muhacir idim, ensar kapı kadar bakmakta.
Gir haydi beklenen! İnat etmek boş bir çaba, göz arar.
Al kalbimi, batan şu kıymığı al! Canı acıtmakta.

Mesut Tütüncüler
DENİZLİ 27.02.2020