Beklenen sonunda kapıyı dayandı, eyvah! Duyulan,
Kalbe ızdırap sızı, canıma batan sivri bir kıymık.
Şuurunu varabilene, hakikatti orda duran.
Uykular düşümde dipsiz kuyuydu, zifiri karanlık.

Her gün bir öncekinden daha ağırdı yattığım uyku.
Dipsizlik kuyusu benimdi, karanlıklar hepten benim.
Benimsemişim işte, uyanıklık oluverdi korku.
Yüzleş, yüzleş, yüzleş insan! Gelen kaçınılmaz kimliğim.

Hani sen de son bulacaktı şu büyücünün oyunu.
Hani sen tüm kuşakların toplandığı tek bir surettin!
Omuzundaki bilmem kaç yükün sebebi hani buydu.
Yanılmışım bu gelen, vuslattan önceki en son hamsin!

Dayanır mı ki bu yürek, o kadar sürecek rüzgâra.
Ben ki; ’Rana’ diye seslenilen alca çiçek, gelincik!
Uçan zarif bir kelebek, serseri bir yusufçuk ya da!
Kapımda bekleyenin tutup götürdüğü hamca çiğlik!

Nasıl başlasam sözlerime bilemedim şimdi; şimdi,
Her şeyin başladığı noktaya çok ama çok yakınım.
Dün ’yok’tan ’var’ eden Rabbim, bugün ’var’dan ’yok’ ediverdi.
Yolculuklar bitmez elbet yolcu olanda, virajdayım.

Kılıcı bilmem camdan keskin, bundandır can kesiklerim.
Kılı kırk yarsam da daha ince, bundandır düşüşlerim.
Bir viraj ki sonsuzluğa kıvrılır bir bir çizgilerim.
Veda sevimsizdir, zaten ayrılık da değil gidişim.

Başını kaldır! Bak, bulutun ardında bir Mesut yaşar!
Hayattan muhacir idim, ensar kapı kadar uzakta.
Gir haydi beklenen! İnat etmek boşuna, gözüm arar.
Al kalbimi, batan şu kıymığı al! Can’ı acıtmakta.

Mesut Tütüncüler
DENİZLİ 27.02.2020