En çok da sen yorma beni,
o bitmeyen uğultunla,
asfaltın üzerine boca ettiğin sabırsızlıkla,
birbirine çarpan bakışların,
korna seslerine karışmış öfkelerinle…
koca şehir,
her sabah biraz daha ağırlaşan yükünle
yorma.

Her gün artan trafik değil yalnızca,
her gün artan anlayışsızlık yoruyor insanı;
umursamadan silip geçen,
vurdumduymaz sahte özgüvenler,
herkesin bir yere yetişmeye çalıştığı
kimsenin kimseye varamadığı bu hengâme
yeter, yorma beni.

Elimden tutuyormuş gibi yapıp
sürüklediğin o gürültü var ya,
ruhuma kadar sızan,
düşüncelerimi bölüp parçalayan,
susmayı bile unutturan…
işte en çok o var ya,
işte o
çok yoruyor.

Her gün biraz daha çileye dönen
hayatlar,
üst üste yığılan cümleler,
yarım kalan sevinçler,
ertelenmiş umutlar arasında
nefes almak bile lüksken
yorma artık.

Bir dur,
bir sus,
bir çek ellerini üzerimden şehir;
ben zaten yorgunum.
Biraz sessizlik istiyorum,
biraz insan,
biraz da kendim olabileyim diye…
Yorma.

ALİ RIZA COŞKUN