Bahar hangi aşığı mest etmez ki
Kucaklayan güneşi, ısıtan havasıyla
Çiselerken tomurcuklarda, yağmur tanesi
Öpücükler dağıtır çiçekler, birer birer sırayla
Ben de sevmiş idim bir ilkbahara günü
Halen unutmadım yârimin güzel yüzünü

Güneşin şavkıyla başka efsunludur bahar
Arısıyla, böceğiyle, neşelidir her canlı
Sirayet etseydi baharın getirdiği kibar
Bütün insanlar, sürekli olurdu şanlı
Bir yılıma yeter, ilkbaharın ilk günü
Unuturum ben kalbimdeki sürgünü

Gülen topraktan, yeşillikler fışkırır
Ağaçlar, otlar, çiçekler rengârenk
Canlıların neşesinden, göğüsleri kabarır
Her nesnede bir düzen, her cisimde bir ahenk
Karamsarlık içinde yaşıyor iken dünü
Yok etti bu vesveseyi, baharımın ilk günü

Yıllık muhasebemi hep baharda yaparım
Baharın, ruha, cesede, kattığı ferasetle
Baharın melteminde olgunlaşıp yanarım
Doğanın bağrından çıkarım, olmam asla nefretle
Kendimi yeniden bulurum bir ilkbahar günü
Daima ilkbaharda belirlerim bütün yönümü

Sular coşar, çimen coşar, aşk coşar
Sevinçlindir, tabiatın her bir zerresi
Her canlı cazibesini bu mevsimde yaşar
Bu mevsimde yaşanır, aşkın tepe zirvesi
Hayatı eskitir, her geçen günü
Yeniden filizlenir, ilkbahar günü

Ben, bahar çocuğuyum, bahar ile yaşarım
Yakmayan güneşiyle, çağlayan deresiyle
Tabiatın güzelliğine durmaksızın koşarım
Bütünleşirim herkesle, çiçeğin sevgisiyle
Sabri’yim ben, tutarım her sözümü
Doğumumdan bu yana, kaybetmedim özümü

09.03.2019-Ankara
[ /italik ]