KIZLAR MANASTIRI

bir şehir ki
kızlar manastırının taş duvarları gibi karanlık
dün gece o şehre uğradım

yalnızlığın gizemi çekmiş olmalı
vakitsiz gelen ayrılıklara
kurban vererek her şeyi
yağmur çamur demeden gidiyorum

ya kısmet
ıhlamur kokulu uzun çarşıdan ilerleyip
Ortahisar’dan eksik sokağı adımlayarak
çıkıyorum yokuş yukarı
az ileride gözaçan camii
nihayet Boztepe’de kızlar manastırındayım

bir zikir ki duyuyorum
Tanrılara kurban edilmiş kızlar
tiz sesleriyle ağıtlar yakarak
esrarlı gözlerde ışıldayan kandillerle
aydınlatmaya çalışıyorlar koca bir şehri

şehrin diğer yakası Sümela’da
Meryem’in saklandığını duymuş olmalılar
kim getirdiyse gaipten bu haberi
belirsiz

kendi içlerine mahkum edilmiş kaderleri
manastırın taş duvarları
şehrin lacivert karanlığı gibi kara mı kara

gözüm takıldı birden
duvarda taşa çizdiğimiz o kalp var ya
zikirde dönen kızlar
her dönüşte yüz sürüyor zikre devam ediyordu

sonra bir çığlık duydum İsa’nın dilinden
o an Musa’nın asası düştü elinden
Muhammed
ey ümmetim diye haykırıyordı
“örtmeyin kadınların üstünü
gömmeyin karanlıklara
o cennet ki aydınlık
kurtarın karanlıkta kalan şehirleri
ve cennet bildiğim kadınları”

Efkan ÖTGÜN
[ italik ]