ATAMIZA SEVGİMİZ
Bir can dayadı başını,
Omzumun üstüne.
Dedi baba:
“Ankara’ya gidiyorum,
Bir diyeceğin var mı?”
“Anıtkabir’e uğramazsan darılırım,
Selamımı söylemezsen gücenirim,
Üzülürüm,
Ellerini havaya kaldırıp da
Dua etmezsen
İncinirim”
Kaşlarını çatarak
“Yoksa beni unuttunuz mu?
Diye sorarsa
Ne cevap vereceksin?”
-Hayır baba,
Hiç unutur muyum?
Hürsem,
Mutluysam,
Bize özgür bir ülke bıraktığı içindir.
Rahat uyuyorsam,
O bir zamanlar uyumadığı içindir.
Geziyorsam serbestçe,
Düşmanı kovduğun içindir.
Okuyorsam,
Yeni harfleri öğrettiği içindir.
Öğretmensem gösterdiği yolda,
Yürüdüğüm içindir.
Her bayram sabahında sevinçle,
Öğrencilerimle kucaklaşıyorsam,
Anama anam,
Babama babam diyorsam,
Cumhuriyeti kurduğu içindir.
Ey büyük Atam!
Değil günler aylar,
Asırlar geçse de
Yükselttiğin bu bayrak
Sonsuza kadar dalgalanacaktır.
-Şunu bil ki Baba,
Sen rahat ol.
Anıtkabirden göğe iyi baktım,
Yıldızlar nasıl fısıldaşıyordu
Her birinin ışıkları vardı, ayrı ayrı…
Yıldızcıklar yere doğru yayılmışlardı
Ve Anadolu’nun her yanına
Bir nehir gibi akıyordu,
Dağları, ovaları aşıyordu,
Vadilerde, tarlalarda bereket,
Fabrika bacalarında, dumanlar tütüyordu.
Okullar, üniversiteler şelaleler gibi coşuyor,
Sınır boylarında Mehmetçikler,
Kimi zaman fırtına, kimi zaman kasırga olup
Düşmana göz dağı veriyordu.

Yarasalar, istila etseler de ülkeyi,
Bir gün göğe yükselip Atanın mavi düşünceleri,
Açacaktır kör gözleri!..
Yusuf Yılmaz