sen şimdi gemileri uğurladığım o limanın karşı kıyısında

karşında duran limana bakıp bakıp
tahtaları eksik geminin
umut inşasında..

hatırla,

bir zamanlar cümlelere mühendis sayıp kendini
anlamına asistan arıyordun


sessiz kaldığım her harfi
asetonla siliyordun


gün pazar şimdi
ve muhtemeldir ki kalem saydığım parmakların kahvenin kulbunda
gözlerin her zamanki gibi
sokağın köşesinde


hani derdin ya hep
gün gelip döneceksin o köşeden sessizce
ellerim ısınacak
şu fincanın yerine..

keşke,

keşke her aşk
masallar gibi mutlu bitebilse..


ayrılırken kalbine iyi bak demiştin
kalbimi göğsündeki kafeste hapsettiğini bilmezden mi gelmiştin


bilmiyorum,
belki de tam tersiydi söylemek istediğin..

şimdilerde filizleniyor aşk

gözlerindeki renge çalan bir yeşilin
koyulan tonuyla


sanırım kalem gibidir, onun da parmakları
ve kalbime taktığı fişten alıyordur
aşka olan inancını


sen şimdi gemileri uğurladığım o limanın karşı kıyısında
elinde fal tutmayan fincan
kalbinde ah u zar


taş sektirmez gözlerin
dilinde yaradan kalma yar


ben şimdi bir geminin peşine düşecek l'iman inşasında
sessiz bıraktığın her harfin kalbini-kıra kıra-


severken sonsuza dek demiştik ya hani
her aşkın ayrılığı tadacağını hesap etmeden


ölüm dediğin, yeniden doğmakmış meğer
gözlerin solarken
aşk filiz vermiş

yeşil denen cennetten..