sen şimdi gemileri uğurladığım o limanın karşı kıyısında

karşında duran limana bakıp bakıp
tahtaları eksilen geminin
umut inşasında..

hatırla,

bir zamanlar cümlelere mühendis sayıp kendini
anlam asistanı arıyordun


sessiz kaldığım harflerin bıraktığı her izi
asetonla siliyordun


gün pazar şimdi
ve muhtemeldir ki kalem saydığım parmakların kahvenin kulbunda
gözlerin her zamanki gibi
sokağın köşe başında


hani derdin ya hep
gün gelip döneceksin o köşeden sessizce
ellerim,ellerinle ısınacak
şu fincanın yerine..

keşke,

keşke her aşk
masallar gibi mutlu bitebilse..


ayrılırken kalbine iyi bak demiştin
kalbimi göğsündeki kafeste hapsettiğini bilmezden mi gelmiştin
belki de tam tersiydi söylemek istediğin..

şimdilerde filizleniyor aşk

gözlerindeki renge çalan bir yeşilin
koyulan tonuyla


sanırım kalem gibidir, onun da parmakları
ve kalbime taktığı fişten alıyordur
aşka olan inancı


sen şimdi gemileri uğurladığım o limanın karşı kıyısında
elinde fal tutmayan fincan
kalbinde ah u zar


taş sektirmez gözlerin
dilde yaradan kalma yar
gözlerin efkar


ben şimdi bir geminin peşine düşecek l’iman inşasında
sessiz bıraktığın her harfin kalbini-kıra kıra-


severken sonsuza dek demiştik ya hani
aşk, ayrılıkla nikahlanmış gizliden

ah işte,

bir gelinciğin hüznünde solmuş güneş nasıl öder bilmem
papatyaya borç bildiği ışığı

belki yeşillenecek yeniden-kim bilir-
nasılsa aşk
ışık’tan alacaklı..