Büyükse kara elbiseli duman
Çok büyükse
Güneş olsan aydınlatamazsın
Karanlığı çocuğum,
Güvenmek beyhudedir o zaman
Tuttuğun dal çürükse.

Dene bak yürek sızım
Cam bardaklar bile bir kez kırılır,
Sen, sen ol;
Kırıla kırıla kırılmasını öğrenme kızım.

O gece düşteydin sen,
İki tepe arasında yedi renkti gökkuşağın,
Taç olmuştu başında.
Islak yeşil,
Parıl parıl parıldıyor gözlerinde
Tam da mutluluğun doruğundasın
Her şey güzel,
Her şey çok iyi
Sonra açılıyor kutu, çıkıyor kötü
Karanlığa düşüveriyorsun birden,
Herkes oynarken çiftetelliyi(!)

Olanlar olur, yer yarılır,
Güneş sancılıdır o ara
Gök üstüne düşer, masa titrer, bardak kırılır,
Gerçekler acımasızdır kızım;
Kışı yaşamadan varamazsın bahara

A benim güzel kızım;
A benim bahtsız yavrum;
Sevmek yetmiyor ki mutlu olmaya…

Sakın unutma!
Yere düşen insan iyi görür arkasını,
Eğer kalkarsa düştüğü yerden;
Daha dik yürür…
Daha dik durur.

İbrahim COŞAR