kandil yakmak gibiydi
sonra muma döndük

korkuyorduk ve bütün korkuların korkuluk olduğunu
görmek gibiydi
bilmenin eşiğini geçtiğimizde

karanlıklar körüklüyordu
mumdan ateşi

belki senin kuyun
daha derindi

ya da ellerimdeki iğneyle kazıyordum
doğuştan kör kalbini

insandık nihayetinde
duyular ve duygular arasında kalan masallardan
temeller kazıyorduk saraya

ben tütün içerdim
sen
kitap kurdu

esasında inancımın sebebi
tam olarak da buydu..

sevdiğin renkleri mukayese etmiyordum,tanımsız renklerimle
zira karanlığın emdiğini sayan bir varsayımın kurgusunda
burguyla delinen zaman aralığında sıkışıp biriken
sayılar değilmiş sadece

sana , doğru gelenler
eğril dikçe
zilden çana dönen her ses
rengine bürünüp
kuşak başlıyordu
kuş uçmaz göğümüzde

velhasıl,

sen kötü sevici
ben,
günaha keçi arayan karanlık işçisi

mum yakmak gibiydi bizimkisi
güneşte sönen
ama çok evvelce eriyen

yedi rengin
yedisine birden..