kandil yakmak gibiydi
sonra muma döndük


korkuyorduk ve bütün korkuların korkuluk olduğunu
görmek gibiydi
bilmenin eşiğini geçmek


karanlıklar körüklüyordu
mumdan ateşi


belki senin kuyun
daha derindi


ya da ellerimdeki iğneyle kazıyordum
doğuştan kör kalbini


insandık nihayetinde
duyular ve duygular arasında kalan masallardan
temeller kazıyorduk saraya


ben tütün içerdim
sen
kitap kurdu


esasında inancımın
sebebi de buydu..


sevdiğin renkleri mukayese etmiyordum,tanımsız göğümde
zira karanlığın emdiğini sayan bir varsayımın kurgusunda
burguyla delinen zaman aralığında sıkışıp biriken
sayılar değilmiş sadece


sana , doğru gelenler
eğril dikçe
zilden çana dönen her ses
rengine bürünüp
kuşak bağlıyordu
kuş uçmaz göğümüzde

velhasıl,

sen kötü sevici
ben,
günaha keçi arayan karanlık işçisi


mum yakmak gibiydi bizimkisi
güneşte sönen
ama çok evvelce eriyen


yedi rengin
yedisine birden..