Ayaklarım toz duman
Kan revan taşıdı onca sene
Kelebek hafifliğinde bir adanmışlığı
Ki bak artık uçuyor kanatlarım
Ferahlığı taşıyor gövdem
Gövdem ortaçağ yangınlarına
Taş bastırarak yırtınırken avuçlarım
Bir sufle omuz gere gere
Çıktı geçtiği harabelerden



Her yenilgi bir başlangıç
Her kayıp çoklarca kazanç
Elimde avucumda kalan
Bir kırık kalp
Zenginliği yüzümün dağlardan kopan
Çiçeklerin şenliği
Güz yanığı hüznü

İşte her kaybın ayıbı
İki tepe arasında kalmış
Yenilmiş silinmiş kırık dökük
Ama yine de bir kalp olarak büyüyen
Her gün kendini yeniden onararak
Göğe coşkusunu salan
Salıncağın kopan ipine aldırmadan



Alfabenin en uzlaşılı beş harfi
Yanyana geldiğinde
Başlayan bitmez hece kargaşasında
Çarpar çılgınlar gibi

Kendini sevisiyle korumaya alan kalbim ...

Yaprakda Can