Bir karanlık çukurdayım üstüm kara
etraf kara, yol kara, izan kara
edebi diye takıldığım dil kara,

Kuytu köşelerde gezinmekten çekingen gözüm
adımlarımı atmaktayım sersemce aşağı yukarı
zamanın müstehcenliği zihnimi yormakta
yalpa yapmış cıvata gibi dönmekteyim
karanlıktan boşluğa doğru başıboş ve de çaresizce.
Yaslanacak dal, sığınacak köşk aramaktayım.
Kızgın alevlere yenik düşmüş yanaktaki ben
yaprak kara, gövde kara, kök kara

Hadımsız hadım bu olsa gerek
kısrak ateşinde hercümerc olmuş fidan
kifayetsiz kalmış sonuçsuz çırpınmalar
hal dili tutulmuş haddi aşmış çok kere
ahraz bir edayla alemi dinliyorum
âmâ halindeyim süzemedim beklenen güneşi
ay tutulmuş saklamış tüm ışıkları
sabah kara, gün kara, tan kara

Yorulmuş yüreğim inzibatlardan,
Gönül mavzerine takılmış şeritten kurşun yağmakta
Anlamsız duraksamalarla çekilmekte tetik
nişangâhım belli değil bir sebepsizlik içindeyim
Sorgularım sorgusuzluğu çekiştirirken
El cevap derinlerden çınladı kulağıma
Hıçkıra hıçkıra ana rahminden bir ses
Beyt-ül haram, beyt-ül hal, beyt-ül mekân
ilk cemre toprağa düştü bak
hava kara, su kara, toprak kara.

Sensizliğe alışır mı bilinmez amma
bensizliğe çoktan alıştı âlem.
Kudursatan kudurmuşluk dünyasındayım
Benimkisi ne aşk hikâyesi ne de gurbet özlemi
Ayrıksı kavramlardan kaçarak
Huzura yürüten bekleyiş içindeyim.
Saf safa, kabile kabile, ırk ırka
Ulu bir şefin orkestrasında inziva hevesindeyim…
Sere serpe uzanıp yatan kavgalarım var benim
Mekân kara, yer kara, gök kara

Utana sıkıla bakarken perdeler düşer gözüme
görünsün artık görünmeyen namahrem vicdan
Karanlık bir çukurdan gökteki aydınlığa bakıyorum.
aykırı tavırlar görünür ayan beyan
Uzak ülkenin insanlarıyız hepimiz
Yakınlar kara, uzaklar kara,

Medeniyet çölünde kuşbakışı görmüşüz hayatı
Sevgiler kara, dostluklar kara, düşler kara

Erdal EBEM Aşık firgatli