...





Bu ne biçim hüzün çığlığı
Kırlangıç kanatlarımdan içerlerime dolan
Doldukça bileniyor kalbim
Kendime acımasızlık diz boyu
Dirseklerimle çarpa çarpa kanatıyorum yaralarımı
Ne acılarımdan öpecek annem var
Ne de yara bandı olacak babam



"Her güzel şey"
Uçmuş gitmiş gibi
Yaşarken ölmek neymiş
Yeterince tadına varmışım sunulan hayat sofrasında
Ara sıra elimi uzattığımda mutluluğa
Boğazıma kaçırmışım sevinçten
Hep dost bildiklerim kapmış elimden
Acımasızca sırtıma vura vura



Yeterrr artık
Biraz mavilik saçın diyorum kırlangıç kanatlarıma
Ama nâfile
Nerde siyâhi bulut varsa toplayıp
Dağıtıyorlar üşüyen benliğime
Utanıyor içli gözyaşlarım
Hıçkıra hıçkıra ağlamaya
Göz çukurlarımda biriken dövüşçü damlalarla
Örseleniyor yüzüm



Âhhh anne
Burnuma uğur böceği kondurup
Acılarımı gökkuşağı deryâsında gülümseten Kadın
Neredesin..?




Âhhh baba
Nasırlı ellerinle saçlarıma papatyalar takıp
O iki belikli kızın büyümesine izin vermeyen Adam
Neredesin..?



Bilemezsiniz
Ne çok ihtiyacım var size
Siz gittiniz
Kaldım yapayalnız
Issız bir vaveylâ kopuyor hücrelerimden
Dünyanın bir köşesinde unutulmuş ayak izlerim
Şimdi dualarımı sūrsem göğün çehresine
Avuçiçlerinizle
Ağlak yüreğimi sıvazlamaya
Uça uça gelir misiniz
Gelir misiniz ölümsüz kahramanlarım...






nagi Han