Sirkelensekte çıkar mı üstümüzden,
umursuzluklar ve olumsuzluklar?
Yıkansak da deryada, temizlenir mi
içimizdeki tüm günahlar, duygular?

Hangi bahardan kalma yürek acısı,
her yanımız perperişan kalp ağrısı…
Ama nerde günahlar, en içsel sızısı,
tam da burada, tam otağı kurgusu.

Hey çocuklar, çocuklar!
Söyle, göçmen kuşlar gelir mi şimdi?
Tünermi bu yıl bu kirli yüreğe?
Yok artık, onlar da bizi yalnız bıraktılar bu yerde.

Yine sarmış efkâr dört bir yanı,
harap dünden kalma acılar, sancılar…
Yüreğimdeki yaralar durmaz, kan damlar.
Artık çok geç beldede, ne fayda?
Artık acılara alıştılar.

Hey aynalar! Umutsuz vaka gibi bakmayın, aynalar…
Ne olur, gençlikten söz et, susma!
Bu denli çevirmeyin yüzümdeki kimliği…
Olmaz ki, dünya üç günlük değil ki…

Durun, durun lütfen, olur mu acaba?
Bize de bir umut olur ya belki,
geçer gider tüm acılar, anılar…

Atma yaprak gibi güz demine bizi,
nedir bu kalp bizden çektiği?
Bu ten yorgun, aciz sonbahar…
Savurma hoyratça yaprak gibi!

Dur kalbim, yosun tutmuş taş gibi…
Tut ki derya deniz, yıka tüm kirleri…
Yeniden doğur Allah’ım, yeniden
insanı anasından ilk günkü gibi.

24/09/2002

Alt Dörtlük:
Her gece yıldızlar ağlar sessizce,
Kalbime fısıldar umut, derinden.
Acılar diner, zaman siler izleri,
Ve ruhu mu uyanır, kim bilir kendinden.

Gül Hatun – Ruhumdan Şiirler