Vakti geldi okudum, gönderdiğin mektubu,
Bin dokuz yüz yetmiş beş mart ayında yazmışsın…
İçin için ağlattı, mektup hüzün doluydu.
Durup durup bilhassa dert ayında yazmışsın.

O mektubun içine neden koydun resmini?
İçten bir bakış bulur, onu ancak gözlerde.
Yetmedi mi altına yazmış olman ismini?
Görünüyor cemalin o manalı sözlerde...

Yüreğimde kıpırtı, mutedil bir serinlik,
Çekiyorum kokunu nefes nefes içime,
Düşünceler kasvetli, bakışlarda derinlik
Duygularım büründü farklı farklı biçime.

Sözcükler boğazıma dizildi düğüm düğüm,
Beni karanlıklara kattı yorgun gözlerin,
Gerçek miydi Allah'ım, rüya mıydı gördüğüm?
Adresledi, pulladı, attı yorgun gözlerin.

Penceremden süzülür cama vuran damlalar
Ne derdime dermansın ne yarama bir ilaç,
Bir yanıp bir sönüyor içerimde lambalar.
Aynı gemideyiz biz, sevgim sevgine muhtaç.

Ne ben sana uzağım ne sen benden aralı,
Gece gündüz seyrettim, “ah!” ederek her yanı,
Benim şu mahzun gönlüm ta başından yaralı.
Binlerce kez bastırdım, içimdeki isyanı.

Buz gibiydi karanlık, terk etti niceleri,
Yüreğimi üşüten, çetin geçen o kıştı.
Gözlerimle ısıttım ben öyle geceleri,
İmdadıma yetişen, sımsıcak bir bakıştı.

Demişsin ki; “bir sabah, hayalinle uyandım,
Kalmamış eskilerden, tükenmiş tüm sevdalar.
Hicranınla kavruldum hasretinle de yandım,
Her biri bir vuslatmış, yaşansa da vedalar.”

Sevgi denen boyutta, sınırsız hudutlarım,
Geçip gider önümden, hayatım bölüm bölüm.
Ölmeden öldürmesen, yeşerse umutlarım,
Yine oyun oynadın, ah ölüm, zalim ölüm!