Vakti geldi okudum, gönderdiğin mektubu,
Bin dokuz yüz yetmiş beş mart ayında yazmışsın…
İçin için ağlattı, mektup hüzün doluydu.
Durup durup bilhassa dert ayında yazmışsın.

O mektubun içine neden koydun resmini?
İçten bir bakış bulur, onu ancak gözlerde.
Yetmedi mi altına yazmış olman ismini?
Cemalin görünüyor o manalı sözlerde...

Yüreğimde kıpırtı, mutedil bir serinlik,
Çekiyorum kokunu nefes nefes içime.
Düşünceler kasvetli, bakışlarda derinlik
Duygularım büründü farklı farklı biçime.

Sözcükler boğazıma dizildi düğüm düğüm,
Beni karanlıklara kattı yorgun gözlerin.
Gerçek miydi Allah’ım, rüya mıydı gördüğüm?
Adresledi, pulladı, attı yorgun gözlerin.

Penceremden süzülür cama vuran damlalar
Ne derdime dermansın ne yarama bir ilaç,
Bir yanıp bir sönüyor içimdeki lambalar.
Aynı gemideyiz biz, sevgim sevgine muhtaç.

Ne ben sana uzağım ne sen benden aralı,
Gece gündüz seyrettim, “ah!” ederek her yanı.
Benim şu mahzun gönlüm ta başından yaralı.
Binlerce kez bastırdım, içimdeki isyanı.

Yüreğimi üşüten, çetin geçen o kıştı.
Buz gibiydi karanlık, terk etti niceleri.
İmdadıma yetişen, sımsıcak bir bakıştı
Gözlerimle ısıttım ben öyle geceleri.

Demişsin ki; “bir sabah, hayalinle uyandım,
Her biri bir vuslatmış, yaşansa da vedalar.
Hicranınla kavruldum hasretinle de yandım,
Kalmamış eskilerden, tükenmiş tüm sevdalar.

Geçip gider önümden, hayatım bölüm bölüm.
Sevgi denen boyutta, sınırsız hudutlarım.
Yine oyun oynadın, ah ölüm, zalim ölüm!
Ölmeden öldürmesen, yeşerse umutlarım.