20.4.2018 22:31:37
Efe Amat
Bizim orda Efe Amat yaşardı,
Efelikte geçilmezdi hiç, ünce.
Gözün ırmakları bazen coşardı,
Ölmüş yâri akla ansız düşünce.
Pantolonu kalın Nikfer bezinden;
Çizme rengi Yeşilova bozundan;
Kurtlar bile korkardı sert izinden,
Yeller gibi tüfek elde koşunca.
Bir gün fısıldaşır herkes kahvede;
Puştlar bir olmuş da dalmış Amat'a.
Can havliyle bir haykırdım; "Tövbe de!"
Sırtüstü düşmedi ki bu yaşınca.
Yamukca şapkası yine başında;
Kurt sürüsü kaçar, o da peşinde,
Geçen gece gördüm onu düşümde,
Sorarsanız, kâbri dağı aşınca...
20.04.2018
Mehmet Semercio
