10
Yorum
20
Beğeni
5,0
Puan
2042
Okunma
Nikferli Efe Memet
Bir zamanlar Efe Memet yaşardı,
Efeliğini geçen yoktu ünce.
Gözün ırmakları bazen coşardı,
Ölmüş yâri akla ansız düşünce.
Pantolonu kalın Nikfer bezinden;
Çizmeleri Yeşilova bozundan;
Kurt bile korkardı koca izinden,
Yeller gibi tüfek elde koşunca.
Avam fısıldaşır bir gün kahvede;
Puştlar bir olmuş da dalmış Memet’e.
Can havliyle bir haykırdım; "Tövbe de!"
Sırtüstü düşmedi ki bu yaşınca.
Yamukca şapkası yine başında;
Kurt sürüsü kaçar, o da peşinde,
Geçen böyle görmüş babam düşünde,
Sorarsanız, kâbri dağı aşınca...
20.04.2018
Mehmet Semercio
5.0
100% (14)
Cevap Yaz
