Çok usandım sevda, seni çekmekten…
Al aşkını, üstü kalsın doydum ben!
İşten aştan, kesildim yek ekmekten;
Aşkmış yakan, âşıklardan duydum ben!

Bu dünyada, sevgiydi en güzel his…
Dümdüz sevmek değil mevzu u bahis!
Üzerime çökmeden şu ağır sis;
Hep dupduru, akıp giden suydum ben!

Sen var ya aşk, zerreyi dağ edersin!
Kavurursun, yanmış ocağ edersin!
Filiz vermiş daldan çerağ edersin;
Tuttum, böyle bir şeytana uydum ben!

Ayrılmadın şu gönlümden gün be gün…
Sabah, öğle, akşam hem de her öğün!
Haberi yok sanma, yerin ve göğün;
Aşkı böyle bilmezdim çok toydum ben!

Köprülerin altından çok su geçti…
Ağırlıklar çöktü, tortusu geçti!
Yaşandıkça tüm aşk korkusu geçti;
Ne dersen de, değişmedim, buydum ben!

Aşk bir gerçek, ama dengi dengine…
Düşmemeli, debdebeli rengine!
Takılınca hayatın ahengine;
Tüm o yüzden sevdalardan caydım ben!

Karaman-2018/03

Halil Şakir Taşçıoğlu