Şu dünyanın ırmağında yıkanıp
Minnetini gönle koyan kim kaldı
Gün geçtikçe soluğunda tıkanıp
Ezikliği candan soyan kim kaldı


İçimize ayna olan dil çatlak
Aynalar ki göze sokar muhakkak
Aklımızda tıkandıkça her sokak
Geçit vermez yoldan cayan kim kaldı


Sükût bilip hâle lâl oluşumuz
Hafif değil insandan doluşumuz
Meseledir gönülsüz soluşumuz
Sevgisize nikah kıyan kim kaldı


Ayaklara vermiş ise vekalet
Gövdesini gezdirendir iskelet
Kaftanından sorulmuyor asalet
Muhabbette hatır sayan kim kaldı


İnciterek yere seren diriyi
Düşünmeden terkediyor geriyi
Soğuk alıp gam tutarsa deriyi
Kasaveti içten duyan kim kaldı


Aydınlığı karanlıkta aramak
Benliktedir kör noktayı taramak
Eşiğine ışık olup yaramak
Dost bağına selam yayan kim kaldı


Sadık toprak sadır alır nemlenir
Arzuhâle kucak açar demlenir
Çekirdekten yetişmişse ne denir
Buna göre nesli uyan kim kaldı


Nezahat YILDIZ KAYA