16.1.2018 06:48:31
Araf'ın Arkası
Kızılımsı gömlek giydim şafakta,
Yolum uzun; geçilecek dağ var da.
Savrulurum bir o yana, bu yana,
Kıt akıllı bir at koydu: boş sevda...
Oysa, benim murat, dosta gül dermek,
Tez yetişip, taşlı yoluna sermek.
Bu yoldakiler, sessizce "imdat" der,
Sanki alın yazıları, hep "keder".
Bilen bilir: bu yol 'kutlu yoldur.'
Taşlı olsa da, gül saçanı boldur.
"İmdat" dense de atılan adımda,
Onlar için mutluluktan bir hâldir.
Yolun mesafesi, kaşın arası,
Öyle kaş ki; sevenlerin yarası.
Kâlp onun için çarpar, dil sayıklar,
Geçenler görür, Araf'ın arkası...
16.01.2017
MCİO
