Sanki canın sağ gibi
Ama nefesin ölüyor gibi özlüyor insan

Sen dikenli gül
Bense yüreğimle ateşi saran bir ırmak
Kurumuş bir yaprak
Sesi kısılmış bir şiir
Ve sonra
Ürkek bir şiire yüreğimle sarıldım
Ölmek o kadar basit kaldı ki yanında

Kanadı kırılan her kuşun ağıdıyım ben
Ahım olsun
And olsun
Bir dilin öz yurdu gibi
Üşüyen yüreğime
senin yüreğini örterek yaşıyorum
Sen yoksun
Göğsümde bir sızı
Bir şiiri yüreğimde idam ediyor

Fakat insan en çok kendi içinde ölüyor
Sonra içindeki mezarlıkta çiçek açmasını bekliyor
Bir çiçeğin suya hasret kalması gibi
Yüreğime batan dikenli gülde aradım seni
Yüreğime ne kadar uzaktasın ki
Yüreğimin coğrafyası hep kış
Bense ölü bir coğrafyada
Doğacak güneş gibi sevdim seni

Ve biliyorum
Senin yükün yalnızlık kadar ağır
Benimse sen kadar
Sen taşıyamadığın sevdayı
Ben içime atarak taşıyorum
Hiç günahına girmeden
Bir çok sevdanın ahını aldım
Göğünden kovulan bir maviyim ben
Dilimde kırağı bir özlem
Ve dikenli bir gül
Sen yanımdan vuruyor beni

Artık yaşayacağım hiçbir şeyimsin
Ahın kadar günah işledi yüreğim

ibrahim dalkılıç

04.01.2017
20.40 izmir