[ italik ]Dağları efedir bile toprakların bu,
başına gelmez buyruktur dizginlenmeye,
Bir bakarsın bir salmış ayaklarını denize,
Bir başında bakarsın eynesil bulutlar;
Sevdalı divanedir, savruktur!

da dağlarına benze toprakların,
eğmez , zulme, zorbalığa …
Hele buyurgör, diklenmek çaymış!
bir ekmeğine, suna, kına yönelsin zalim;
O zaman, efelenmek mişmiş!

Dağlarınerse bu toprakların,
Bir aynısı ları, ahlâkları…
Misal, piştiyse incir;
Ballanır dili de gönlü de…
Zeytinse, imanı gibi
Dosta

Acı suyunu dibine salar,
Demez bir günden bir güne,
İster dilim dilim dil, ister başına vur, kır;
O kadar arkadaş canlısıdır bu toprağın evlatları!

Doğası gibi gönül çelendir,
Gönül havalandırandır, vurgun yeridir bu topraklar!
Kapıldın mı bir kez rüzgârına,
Bırakmaz koyup da gidesin bu toprakları!
Çünkü portakal çiçeği kokar saçları,
Atça çileği gibi buram buram hasret keser yolunu;
Üzüm gözlü olur kızları,
Filinta gibi incedir, kıvraktır kızanları!

Hele bir kulak ver dağlar ne der birbirine?
Ne der rüzgârlar, kuşlar, kır çiçekleri baharda;
Yeşile kesilince yamaçlar,
Koyunları, kuzuları, yağız atların toynakları!
Nasıl ses verirler birbirlerine,
O dağdan bu dağa…

Y
Köy köy, hir şehir…
Yüreği Mustafa Kemal olup kabarmış ırmaklar,
Nasıl ağartı