Uzun ince bir kadın
Yürüyordu ormanda
Yalnız başına
Bu sabah
Sürüklüyordu sarı yeşil yaprakları
Yere değen uzun sık dokunmuş ela entarisiyle
Çok yaklaştı bana
Deydi değecekti nasırlı elerim
Üzüm karası ıslak saçlarına

Ne güzel Reyhan kokuyordu zarif teni
Birazcıkta yıpranmış bir garip aşk yaralı yüreği
Yoksa bu kadın melek miydi ?


Gözlerim gözbebeğine değince
Gülümsedi hafiften
Yumuşadı yüzündeki sert ten
Git gide uzaklaştı benden

Değişik kuş seslerin arasına giren
Yere düşen yaprakların hışırtısı
Daha hoştu Itri’nin bestesinden
Bu kadın ormanda yürürken

Avcıların kırık dökük kafesinde
Aç susuz bırakılan
Kurtulmak için çırpınan
Tutsak kekliklerin kanat sesi
Acı bir çığlığın son nefesi idi
Bu kadın üzülürken

Sıyrıldı gökten ağır yüklü bulutlar
Dili damağına yapışmış yerin
Eğildim kulağına
Değişik ne tuhaftı
Gelen kadın çığlığıydı

Uzaklaştı dünya benden
Gidince o kadın

İrfan GÖRGÜN