Kimi yığın derdlerle,çıka gelmiş dünyaya.
Çaresiz bel bağlamış,yanlızlığa,hülyaya.
Düşmemiş hiç ardından,feleğinin sillesi.
Feryad-ı figan olmuş,acıların bestesi.
***

Kimi hep kalleş görmüş,dünyasında,düşünde.
Baykuşlar yuva yapmış, yuvasının üstünde.
Teselliyi ararken, boşalan kadehlerde
Göz yaşları buz tutmuş,o ayaz gecelerde.
***

Yaşamının her anı, hep acı hatıralar.
Açılmadan atılmış,solmuş silik sayfalar....!
Onlar ki bu Dünya'da,hiç hatırlanmayanlar
Ah o garip biçare, o talihsiz insanlar.
***

Salaş bir meyhane de, biri var ki aç bilaç .
Yer etmiş te kendine, o hep aynı köşeyi.
Kuruyan dallar gibi,eğilmiş ele muhtaç.
Dileniyor çaresiz, bir yudumcuk içkiyi.
***

Küf kokan sokakları,mesken tutmuş kendine,
Bir lokmacık ekmeğe, iç çekerek bakanlar ..
Ne evi var ne barkı,üstü başı pecmurde.
Ölüm kurtuluş diyen, ah o garip insanlar


Mahmut Mücahit Özdemir
24.04.2017 / Berlin