neresinden baksam hayatın
acılar hep aşina
belli belirsiz ışık vermeye çalışan
deniz fenerlerinin göz kırpmaları
gecenin uzunluğunu müjdeliyor adeta
oysa gece nöbetini
yavaş,yavaş devrederken tana
yoğunlaştı güneşin ateşi

hüzünler beslenirken acısından kaderimin
nedir bu mazlum hallerin
neden sağanak atar gözlerin
titrek dudaklarında hüzünler kol geziyor
düşür bir tebessümle yerlere
ardına bakmadan çek git

bulut yükleme safir gözlerine
geçmişte kalan mevsimler
buz tutup çatırdatmadan düşlerimizi
sana dair biriktirdiğim iklimlere geç

sana araladığım kapıdan gir içeri
orada ,bir aşk huzmesi bekliyor seni
çocuksu gülüşler dağıtıyor
sen yıkanacaksın o masum gülüşlerle
yeniden doğacaksın adeta

vaveylalardan arınacak benliğin
yapışıp kalacaklar dağ yamaçlarına
acıyan gölgeler düşmeyecek
o safir gözlerine bir daha

HÜLYA ÇELİK