ummak
yedi ummanda
umudu
hayat gemisi yol alırkerken
herkes kendi gemisindeki ayaklanmaya bilenmiş
suların cezir vakitlerinde
martıların acı boşluğu

teşrin hüznüyle sevdik son güzü
savaş nidaları duyulurken
korkular içinde güvendi babam
ikinci kuşak mavi yolculuklara çıkardı annem
güvetede güneşlenirdi gençliğinin öyküleri
ikindi sofralarının güzelliğini ummak
akdeniz kıyılarına uzanan yolculuklar çekiyor için
bütün animist inançlar gibi harmanlandı hüzün arkaik dünyanın hümanist geleenğinde
çağ öyle bir çağdır
insanın insana yabancı kalışı
özden uzaklaşıldı
töze uzak
sığınmak mavi anadoluya
gılgamışın öyküsünü dinlemek orada
mavi sürgünler edinmek gizli denizlerden

martılar vapurların peşisıra uçuyor
hayat hakkını istiyor ölmez ağaçlardan
uzun seyahatlere küçük kanomla nasıl gideyim
selamlama merasimi düzenler durur hüzünlere gemiler

sevgilim
mavi sürgünüm
şimdi medcezir vakti
suların fırtınalı çağıltısına ver kendini
suskulu kelimeler akşamında
söndü çoktan bendeki deniz fenerleri

ummak
bir tutam ayışığını mavi sürgünlere sürmekti
biriktirdiğim gemi kartpostallarında külrengi vazgeçiş
bu kent ayakta tapınaklar ayakta
teşrin hüzünlerle okşadım derin sesler uçurumunda umudun yolunu

Ömriye KARATAŞ
11.09.2017