KALABALIKLAR İÇİNDE YALNIZIM…

Gördüğünden beridir ışığını alemin,
Aklımın kuru güneşiyle gözlerim;
Karanlıklar denizinin derinliğinde yalnızım…

Dokunduğunda sıcaklığına bir tenin,
Sardığından beri kollarım şehveti;
Hissizlikler çölünün susuzluğunda yalnızım!

Fısıltı desibelinin altındayken çığlıklar,
Ve yırtılmıyorken perdesi kulaklarımın;
Cehennemi sağırlığımın avazında yalnızım!

Hayat ağacımın donuk gölgesinde
Koşuştururken kanlı canlı silüetler;
Kekremsi gerçekliğimin acılığında yalnızım!

Uzaklaşan adımları işitirken son nefeste,
Sözlerini bedenime hapsettiğim inancımla;
Çamurlaşan toprağımın ıslaklığında yalnızım!

Oysa;
Yedi katlı göklerinde uçmak varken semanın,
Arzın ağırlığına mahkum kanatlarıyla EY RUHUM,
Ve güneşinde sönmek varken “aşk”ı Yaratan’ın,
Ay ışığı gölgesine razı AH ZAVALLI KALBİM;
İçimin kalabalığının yalnızları...
Kalabalıklar içinde nasıl da yalnızız!…