klasik bir ayrılık ve ihanet acısını içten, halk diliyle haykırmış şiir. Duygu yoğunluğu yüksek; öfke, pişmanlık, lanet ve hala bitmemiş bir hesaplaşma iç içe.

“Beni bende bitirdin acımadan sevgime / Kıyacak son kişiydin sen kıydın kalbime”. Burada en güvendiğin kişinin en büyük darbeyi vurması çok güçlü bir şekilde ifade edilmiş. “Ben başka türlü düşüremezlerdi yerlere” dizesi özellikle çarpıcı sanki aşkı bir tuzak, bir pusu olarak resmediyor ve bunu en beklenmedik kişinin kurmuş olması acıyı katmerliyor.

Nerede hani merhametli kalbin / Sevdiğini düşmana mı yem ettin”. Zalimlik ve vefasızlık suçlaması net, ama yine de “hiç sızlamaz mı” sorusuyla içinde hâlâ bir umut kırıntısı, bir vicdan beklentisi var. Bu ikilik çok gerçekçi; terk edilen insanın hem nefret hem “belki pişman olur” arzusu aynı anda yaşıyor.

Yüreğin kanaması, boşa giden seneler, lanet ve mahşere ertelenen hesap… “Bu hesap burada bitmez kısmetse mahşere” dizesi hem dini bir gönderme hem de çok ağır bir lanet gibi. Acıyı sonsuzluğa taşıyor, kapanmıyor yara.

saygılar

Kırık bir kalp kaldı elimde, güneşin tüm kızıllığıyla gündüzden gidişi gibi. Geçici bir güzellik bırakır ardında, kendine benzetir değdiği yeri, her yer kızıl. Hayran olursun batışına, kapılırsın mehtabına, aşık olursun. Düşünemezsin gerisini, bu güzelliğin geçiciliğini, birazdan gecenin geleceğini, üzerine karanlığın ineceğini unutturur sana. İşte son buseye kapıldı kalbim, kendime geldiğimde, o gitmiş dediler.

saygıyla