kanımın yollarında tanrı'nın yaratıcılık damarına rast geliyorum
o zamanlar büyümeye bıraktığım ne varsa ucunu çürütüp
mahcupça sulanıyordu avuçlarımın aminini sürerken yüzüme

vaktine geç kalmış gibi
yeni üveylikler bastırıp kitabenin sayfalarına
yağmur bekliyordu toprağına düştüğüm bahçıvan

sonra
parmaklarının ucu ucuna denk gelecek bir hamurun sırtına bıraktı tanrı beni

üşüdükçe
büyüyen bir geceyi islerine dolayan dumanlar erteleyip
ayımı kirletiyordu
gecelerimin açık kalmış pencerelerinden

neyse ki sorgudan önce kulağıma üflenen makamı söyledim o yargıçlara
ama azı dişimden yakaladılar beni
içime azdım

cümle yollarıma çağırmam bundandı sizleri
yolumda kalın
kalın ki yolumun yorganını ben çekeyim üstüme
zeval görmesin gözlerinizdeki endişe

zihnin hatlarına dolanmış bir şiirin eşiğinde unutulmuş kadar sakinim
buruşturulup kapı aralığını yol édip gelen
soğukluğun ağzına sıkıştırmış tanrım beni
sizi üşümem bundandı

okunmadan buruşturulmuş bir mecmua gibiyim
kurutulmaya bırakılmış mürekkebin yanığı var sözlerimde

hiç unutmam
iki bakraç deniz dökmüştü tanrım gözlerine süleymanın
maviye düşkünlüğümüzü bahşederken

yetim haklarının aş'lığına imtihan diyordum
zaman sıhhatsiz bir mevsim doğurdu yüzüme
ve beni kuyuya bulayıp sudan atan bir his dolanıyordu rıhtımın kuraklığında

hatırımın kıyılarına rast geldiğimde
kulaklarımda tanrımın pabuçlarına benzer bir hikmet ayaklanıyordu
diri diri kırpmaya başladığımda kıllarımı

sen ne dersen de süleyman
aklımı yoruyorsun
suretinin olmaması ve yargılanacağın bir yargıcının olmamasını saymazsak
ne çok bana benziyorsun

nedenini sorgulamadan
süleymanın gözlerindeki maviye düştüm
bilirsin süleyman
beni mavi tutar

küle aşinayken bünyesi filizin
damarını kesip giden bahçıvan yanım kanıyor

ben şöyle biraz uzanayım istersen
sen anlat bana maviyi
külden önceki makamını
atından inen sanıklarımı
sen anlat bana süleyman
daha iftara çok var




şimo
sinan şeker