YAYLAM

Dağında, bayırında koyun, kuzu otlamasa da,
Adını yayla koymuşlar.
Serindir havan, soğuktur suyun.
Pınarlar akar bayırında, bucağında,
Çocuklar kamıştan oluklar takıvermiş,
Akar.. akar.. akar durmadan, yorulmadan.

Şimdilerde evlere bağlamışlar suyunu.
Yok etmişler gürül gürül akan pınarlarını.
Susuz kalmış sende kanat çırpan turnalar,
Leylekler gelmez olmuş artık,
Kuşlar özlemiş o şarıl şarıl akan su sesini.

Eskiden sürü sürü koyun otlardı sende,
Kuzucuklar sende gözünü açardı hayata,
Çobanlar kaval çalardı,
Bak sana!
Hala sesi kayalıklarında yankılanır.

Bastırmıştır parayı şehrin zengini,
Kondurmuştur orana, burana betondan evler.
Çayır çimeni ara ki bulasın.
Kurdu kuşu böceği terk etmiş seni.

Adın hala yayla olsa da,
Mahallesin artık, mahalle…
Yayla özlemi devam eder sende oturanda,
Sende eyleşende.
Sende ise,
Üzüntü, acı, keder…

Ömer Adar-2017