zaman zaman kendimi
elden ele dolaşan
bir el feneri gibi hissederim
eline geçirenin
gece demeden
gündüz demeden
basıp düğmesine
yüzümde ışığına baktığı
kapamadan düğmemi
yanık bıraktığı...


yok, belki ben ışığı sevdim,
o hiç büyümeyen çocukların
düşlerine girdim;
ellerinde oyuncağıydım,
pilim bitmek üzere
geçti artık oyun çağım,
nereleri delip geçti
kim bilir hüzmelerim,
kısık lâmbaların
hüznü belki bundadır!


Şaban AKTAŞ
15.04.2017 - 13.55


Fotoğraf: Şaban AKTAŞ


HAİKU


kirazlar çiçek
gel seni bir öpeyim
yüzün gün güneş...


Şaban AKTAŞ



KULAĞINA KADAR


Az evvel manavdaydım
orta yaşlı bir teyze
alışveriş yapıyor
söyleniyor bir yandan
-Yemin ediyorum
yeme içme derdi olmasa
ne rahat eder insanlar
ne dert kalır ne tasa?!


Gülümsedim yüzüne
- Öteki dünyaya gidenler
ne ekmek ister ne yemek
huzurları yerinde demek!
deyince ben
teyzeyi bir kahkaha sardı
dudakları neredeyse
kulaklarına kadar vardı!..


Şaban AKTAŞ
15.04.2017 - 15.36