avuç içlerim terliyor.
içimden s/ayıkladığım kelimelerle..

bir gün,
sözlerindeki zehir
çarpıp tümsek aynanın duvarlarına
param parçalığında
içini göreceksin/kırık
işte o zaman
sokakların çıkmazlarına saklanırken
karamsar adımların
çık/acaksın tenine bıraktığım izlerden ortalara…

hayır, başında değilsin yolun
ve sonu çok uzak/larda..

bir gün,
değiştiğini düşündüğünde kendinin
bir taş
tüm değersizliğiyle çarpacak bileklerine
fırlatılmış bütün kelimeler
omuzlarından
aşk/a
ve son/u yazılmadı daha…

bir gün,
yarı açık omuzlu pencerelerinden
sokağa fırlattığın izmaritinin
çıkardığı yangının
içinde kaldığına inandığında
hiç öpmediğin parmak uçlarımın bıraktığı
izler kurtaracak
ruhunu alev/alev bu savaştan ki
o zaman
bağışlamış olacağız birbirimizi…

burada salgın var
veba var burada
sineklerin sivrisi taşır burada sıtmayı
sanman geleceğini/kimsenin
hiç/im ben…

sana uyanışlarım terli
sana uyanışlarım kederli

-İÇİN
den
geçerken
-İÇİM

sarsıntılar içinde uyanan bir şehir
üstünde yer yüzünün
ve beni çeken derinlerine
karanlık kelimelerin ki

yalan mı? asla..
önemli değil gerçekten;
sabahlara kadar mağrur
ve uykusuz kalman
ve uyanışlarında
düşünüp rüyada olduğunu,
kokusuna alıştığın bütün ruhlar
çekildiğinde yaşanmışlıklarına
aramanda önemli olmayacak..
bil ki sen
benim kadar yok/sun
ve ben
en az senin kadar gerçek

önemi de yok artık
ölümsüz oluşumuzun…




(…)