yıkıntılarımın içinde
debelenen yüreğime
bir cehennem aynası yansır
altı nokta beş şiddetinde
bir depremden sonra
bir artçı
çökertir beni dermansız dizlerime
yitirilir sesi kısık ezgiler
el sallarken hicranlarıma

zamana yenik düşlerim
sallanırken poyrazın kucağında
senin iniltilerin gelir vahiyle
acının ağıtını yazarım kirpiklerinle

sende ben gibi yenik düşerken
kıramamışken zamanın zincirini
ben gibi kala kalmışsın orada
yalnız başına

ey sevgili
bir dinleseydin beni
biz uzağında olurduk
bu pejmürde ayrılığın

martıların kanatlarına
beraber yüklediğimiz umutlar
düşüyor bir bir karanlığın denizine
oysa biz ne heveslerle
ne emeklerle
biriktirmiştik onları

şimdi her düşen umuda ağlıyor
bütün martılar
onlar bize emanetti diyerek

şimdi çaresiz sen ayrı bir düşten
bense kavruk bir cehennem ateşinden
el sallıyoruz değerini bilmediğimiz
o ateşiyle bizi kavuran
ölümsüz sevdamıza
adı, sadece dilimizde kaldı
ölümsüz sevda

Sabahat Çelik