ansızın gidince koydum adını,
bilirsin severim sürpriz yapmayı ansızın işte;
böyle başladı aşkım.
ve sonrasında sana yazdığım şiirlerin adı oldu ansızın.


her ansızın yaşadığım oluşum sendin
ve aklımda sen olurdun.


rüzgârın esişinde ki hoyratlık kadar içime sertçe işlerdin.
aniden ya buz gibi dondurur veya kavurup kurutur
bazen yarım bırakıp tartısızlaştıran.


deprem gibi, sel gibi,
köyümün harmanında esen edepsiz yel gibi…


boynu büküldü yaylalarımın,
yağmura suya hasret kaldı topraklarım,
güneşin ilk ışıkları yayardı acımı ovalarıma
ateşimi meltemler savururdu arşa.
ama sen duymazdın görmezdin,
gidişin idi ansızın.


öyle ki vatanım kurak bir çöl oluyordu.
“mümkünse sonumuzu hayra yor.”
naftalinler bile fayda etmedi börtü böceklere
güveli topraklarda yaşamak temiz insanlara zordu.


çocukların beti benzi solardı yokluğunla.
ansızın bir su, ansızın bir ateş oldun.
ansızın bir umuda yoldun
ama benim için hep yürekte kordun.


sürüngenler için gidişin zil çalıp oynanacak kadar hoştu.
benim için beklenmedik bir yağmur olurdun.
sonrasında göğüm de varsıllaşan renkli bir olay olurdun.


dört gözle beklerdim,
göklerden ılgıt ılgıt yağmurun döküldüğü anı.
doymasa da kuraklığı açtı açıktı vatanım,
bulutlarla izdivaca hazırdı toprağı.
umutlarım ise seninle nikah kıyardı,
semayı sevgiyle kucakladığın puslu anlardı.


günün ilk ışıklarıyla ise doğuşun
yaşadığım şu virane bile bana saraydı.
o körpe yürekte atan bir sestin sen,
ansızın gelen ansızın giden
içimde her daim dolaşırken hayattın bana can veren.