[ italik ]Zavallı Catullus bırak şu budalalığı,
kaybolmuş bil kaybolanı.
Bir zamanlar senin için parlaktı güneş,
çağrısına koştuğun zaman sevgilinin,
hiç kimsenin sevmediği kadar sevdiğin.
Ne oyunlar, ne güzellikler vardı onda;
senin istediğin, istemem demediği kızın da.
Gerçekten senin için parlaktı güneş
Şimdi o istemiyor, sen de isteme,
kaçanı kovalama, mutsuz olma,
katlan, dayan, boyun eğme.
Güle güle sevgilim. Catullus’un sağlam iradesi
artık aramayacak, istemeyecek kendisini istemeyeni.
Sen de ağlayacaksın istenmediğin için.
Vicdansız, lanet sana, ne olacaksın şimdi?
Kim seni güzel bulacak? Kim arayacak seni?
Kimin olacaksın? Kimi seveceksin şimdi?
Kimi öpeceksin? Kimin ısıracaksın dudaklarını?
Sen, Catullus, sağlam dur, değiştirme kararını.

Catullus, MÖ.87-54,
Çev. Sunar Yazıcıoğlu


Miser Catulle, desinas ineptire,
et quod vides perisse perditum ducas.
Fulsere quondam candidi tibi soles,
cum ventitabas quo puella ducebat
amata nobis quantum amabitur nulla.
Ibi illa multa cum iocosa fiebant,
quae tu volebas nec puella nolebat,
fulsere vere candidi tibi soles.
Nunc iam illa non vult: tu quoque impotens noli,
nec quae fugit sectare, nec miser vive,
sed obstinata mente perfer, obdura.
Vale puella, iam Catullus obdurat,
nec te requiret nec rogabit invitam.
At tu dolebis, cum rogaberis nulla.
Scelesta, uae te, quae tibi manet uita?
Quis nunc te adibit? cui videberis bella?
Quem nunc amabis? Cuius esse diceris?
Quem basiabis? Cui labella mordebis?
At tu, Catulle, destinatus obdura.

Catullus. MÖ.87-54
[ /italik ]