ANA,BABA,NERDESİN
Her yıl bir umutla sılama gittim,
Yattığınız mezarlara hüzünle baktım,
Cevap alamadım özümü yaktım,
Gözyaşlarım süzülüyor nerdesin,
ANA nerdesin.

Gurbet elde yalnız, garip biriyim,
Yaralarım sızılıyor deliyim,
Sanki yetim kalmış küçük sabiyim,
Dengelerim bozuluyor nerdesin,
BABA nerdesin.

Ben oldum kirişi taşıyan direk,
Siz olmadan bana dünya ne gerek,
Körpe bıraktığın zavallı yürek,
İçten içe eziliyor nerdesin,
ANA nerdesin.

Bir daha oğlunu yalnız bırakma,
Üzdü isem sizi kusura bakma,
Hele bir bak can verdiğin gardaşa,
Bayramlarda konuşmuyor, nerdesin,
BABA nerdesin.

Bana acımadın koyup giderken,
Şeleği sırtıma vurdun çok erken,
Babası olanlar, baba derlerken,
İliklerim çözülüyor, nerdesin,
BABA nerdesin.

Çok derdi sığdırdım bunca yaşıma,
Çok nankörlük geldi, garip başıma,
Çok geçmeden, oğlunun mezar taşına,
“Gerip öldü” yazılıyor nerdesin,
ANAM nerdesin.
9.6.2012 Erol Köktaş