12.4.2017 13:09:06
[ italik ]
toprağa düşen kırmızı yüzü
karardı karanfilin
günün karanfili kara
beyaza meyli ezik
türlü işlemlerden geçerken hayat
gereksiz söz oyunlarıyla
boğazında tükenen şarkı
şiir sürüngen
insanı anlatmaz şair
içinde hayat bulunmayan bir ev
çiçekler açsa ne çıkar
o yapay oksijensiz güzellik
dokunsan duymaz
kan dolaştığını damarlarında
girmek istiyorum
bağrı köpüren bir suya
ne kadar gerseler de bentle
yürekten taşıp gelen deryaya
bilirim dayanıklıdır
ince bilekli çocuk ayaklarım
öylesi sevgi dolu bir gücüm var
güldürmeye karanfili
yeniden döndürmeye kırmızıya, beyaza
gömmeye kara yüzünü
cephe gerisinde bir yere
o öldürülmeyen
vadesiyle ölen
insanlar dünyasına!..
12. 04. 2016 / Nazik Gülünay
