Sonbaharın yalnızlığı çökmüş üstüme
Gölgesi olmayan bir ağaç dibinde...
Sararmış yapraklarda manzara
Yagmurda ahmakislatanlik bitmez
Yaz’in sonbahara devir teslim töreninde
Sonbaharı sevmez pek kimse
Benim dışımda
Seven varsa da istisnadir kaidesini bozmayan
Mutlaka bir çıkarları vardır bu sonbaharı seven istisnalarin
Ya yaprak dökmüş bir ağacın altında fotoğraf çektirirler
Ya da mandalinayi severler bu istisnalar
Ben ise sebepsiz seviyorum sonbaharı
Eylül de yeni doğmuş bir bebek
Ekim de Salıncakta sallanan bir çocuk
Kasımda kesinlesmemis bir yalnızlığım...
Sonbaharı severim ben
Öylece,nedensiz...
Göç eden kuşlarda heyecan
Bende yurege ekilen tohumlar bitmez
O da vardır sonbahar kadar sevdiğim
Filizlenen buğday tanesi kadar saf
Sokakarasinda koşan üstü başı kirli bir çocuk kadar temiz
Bir de o vardır ilkbahar tadında sevdiğim
Kurumuş dalların canlandigi
Toprağın güneşe susadigi
Çocukların sokağa çıkmak için can attığı
Bir de o vardır ilkbahar tadında sevdiğim
Güneşin oksadigi başak tanelerinin rüzgârla savrulmasi kadar
Ve her nisan yagmurunda sevinen çiftçi kadar seviyorum
Baharı bekleyen işçi
Evinin damı akan yaşlı bir kadın kadar umud ediyorum baharı
Anlayacağın sonbaharda savruluyorum köşe bucak
Ve ilkbaharda canlanıyorum yeserme umuduyla