Bir şiir yazdım sana, üşüyen ellerimle; üşenmeden !
Varlığın var iken yer yüzünde,
Görüyorken seni beşer, ben görmeden yazdım.
Sönmek üzere yaktığım mum,
Gece zifir, ölümü andırıyor sokaklar sessizliğinden.
Kurşun kalem her dokunuşta sahifeye, bir kurşun iniyor yüreğime.
Rengini unuttum gözlerinin, gittiğin gün yağmurluydu hatırlıyorum.
Belki seni bu yüzden unutamıyorum..

Yaşamanın imtihanını ciğerlerime kadar işlerken yaradan.
Aldığım her nefeste seni anmak neyin nesi?
Sevmek kutsaldır da, sevi için ölmek yakmazmı beni?
Sen hiç sevdin mi peki ?

Bir neşter daha yiyor yüreğim, acımasız bir cerrah gibi katıdır ellerin.
Merhametin sularında azıcık ıslansaydı kalbin; belki acırdın.
Sormazdın sen kimsin diye,
Oysa bende senin gibi dünyadan geçenlerdendim
Belki kesişmedi yollarımız ve hatta kesişmeyecek
Ama ben de küçük bir hikayeydim, umudunu Allah’(cc) a bağlayan..

Bir şiirde daha görüşmek umudu ile...

Lokman TUNA 11/02/16